De struikeling die me hielp weer rechtop te staan

De natuur houdt je een spiegel voor. Maar dan moet je wel durven kijken.

Ik voel een weerstand tegen de ingewikkelde situaties die nu mijn leven weven. Ik mis zingeving, een doel, het gevoel een bijdrage te leveren aan een mooiere wereld. Tijdens een wandeling spreek ik uit dat ik – en mijn burnout was flink – liever met een burnout te maken had, dan me zo op drift te voelen in deze onbestemde overgangsfase.

Wat anders was bij mijn burnout, was dat ik destijds een sterk innerlijk weten had dat ik er wel doorheen zou komen. Ik ben een diamant, en diamanten zijn van het hardste soort, dus ik red het wel. Het gevoel van nu is meer een lamlendig afwachten tot betere tijden komen. Dat ik hier ook wel doorheen zal komen is slechts een hoofdweten, het zielsweten ben ik een beetje kwijt.

Dan krijg ik een eik in het oog. Ooit omgevallen in een storm, de wortelstronk nog gedeeltelijk in de aarde achterlatend. De stam bijna horizontaal, dikke takken als schragen om een beetje rechtop te lijken. De zijtakken die als stammen naar de hemel reiken vormen samen een prachtige kroon. De meizon laat frisgroene bladeren schitteren van levenskracht. Als ik vanuit een bepaalde hoek kijk, kan ik niet eens zien dat de eik omgevallen is. Net een gewone rechtoppe boom.

Het laat me van alles zien. Omvallen en opkrabbelen. Binnen nieuwe omstandigheden doorgaan met leven, groeien, stralen zelfs. Ook: wat zie ik werkelijk? Soms lijkt er niks aan de hand te zijn, maar als ik uit een ander perspectief kijk, wordt een nieuw verhaal zichtbaar. Het voelt alsof ik een oproep van de eik krijg om naar zijn voorbeeld door te gaan met leven, groeien, stralen zelfs.

Terwijl we over de oproep van de eik praten, struikel ik over een boomstronk. En flink. Ik zie de grond in een duizelingwekkende snelheid op me afkomen, zo’n flits waar de plek waar ik met mijn gezicht zal neerkomen helder en haarscherp is en alles eromheen in een vage waas voorbij schiet. Toch weiger ik te vallen. In een milliseconde schiet er door mijn hoofd: 'ik beoefen al jaren tai chi, mijn balans is goed, ik struikel, maar ik val nooit'. Mijn lichaam komt zonder enige twijfel direct in actie. Ik maak een rare sprong en mijn benen rennen harder dan ik dacht dat ze konden, terug onder mijn lijf. Ik sta weer rechtop. Mijn wandelmaatje zegt: ‘ik dacht, daar ga je, dat ga je niet meer redden. Maar je deed het toch.’

Net als die horizontale eik. Hij valt om in de storm en je denkt: hij gaat het niet redden. Maar dat doet hij toch.

CW/2021-05

/ | \