Mijn vader missen

Zoals ons gebruik was geworden, aten mijn moeder en ik op de terugweg van de therapeut een hapje in een fijn cafetaria. Of eigenlijk zaten we buiten. Het was zonnig en warm weer, en verfrist door een heerlijk briesje genoten we van het terras. We keken uit over de heuvels, de velden, de bomen. We zuchtten en lieten ontspanning toe. Ik zei: “Nou mam, het enige dat ontbreekt, is de Rhein.” (Dat is ‘onze’ plek in Duitsland waar we al tientallen jaren vakantie vieren en ontspanning vinden.)

Het was eigenlijk een heel ondoordachte uitspraak. Mijn vader was zes weken daarvoor overleden, dus om nou te zeggen dat die rivier het énige was dat ontbrak… Ik dacht er wat verder over na, over waar mijn uitspraak vandaan kwam en hoe dat missen dan bij mij werkt. Later, in de intimiteit van de auto op weg naar huis, deelde ik mijn gedachten met mijn moeder.

De gezondheid van mijn vader werd verscheidene jaren gedwarsboomd door een ernstig aneurysma. Dat gaf hem het gevoel dat hij een wandelende tijdbom was. Hij reed alleen nog kleine stukjes en als er iets verder weg te doen was, reed ik. Al bijna drie jaar gingen mijn moeder en ik naar deze therapeut en dan aten we elke keer op de terugweg een hapje bij dit cafetaria. Mijn vader was ondertussen thuis, en dat was goed. Daar wilde hij zijn, fijn in zijn eigen omgeving. Op die manier bekeken, ontbrak mijn vader niet op die plek.

Al mijmerend over dat plaatje waar mijn vader al drie jaar geen deel van uitmaakte, kón uitmaken, voelde ik heel sterk zijn aanwezigheid. Het was de energie van mijn vader in zijn ware en pure zijn. Zonder aneurysma, zonder beginnende dementie, zonder tijdbom-gevoel. Ik voelde mijn vader vanaf de Andere Kant, nu vol vreugde en gezondheid, vol humor en kracht. Zoals hij altijd geweest was. Op die manier ontbrak mijn vader groots op die plek. Ontbreekt hij op elke plek.

Toch ben ik niet in rouw. Ik mis hem, ja, natuurlijk. Door de beginnende dementie miste ik hem al langer, dus ik had een beetje kunnen oefenen. Maar het gevoel van hoe hij voelde, daar aan de Andere Kant, zo vol vreugde en kracht, daar kan ik alleen maar blij van worden. Ik vertrouw erop dat ik hem wel weer zie. Sowieso zie ik hem hier elke keer dat ik zijn aanwezigheid voel. Als hij er is voor mijn moeder, voor mij of voor mijn kinderen. Later zien we elkaar daar weer, en zullen we plannen maken voor nieuwe levenslessen.

‘Jouw ziel en mijn ziel zijn heel, heel oude vrienden’
- Hafiz, Perzisch dichter en mysticus uit de 14e eeuw

CW/jul22

/ | \