Zielenrust
Toen mijn voormalig partner stierf, werd ik enige ouder voor onze kinderen. De eerste periode woog dat besef zwaar op mij. Mij mocht nu niks meer overkomen. Ik moest in leven blijven. Elke keer als ik de auto instapte, was ik mij er terdege van bewust dat ik weer thuis moest komen. Daardoor reed ik anders, deed ik anders. Ik had die gedachten in de gaten, gaf het ruimte. Na een tijdje begon het drukkende 'een ouder verantwoordelijkheidsgevoel' me wat te hinderen, in mijn gevoel van vrijheid en als ik eerlijk was, ook mijn levensvreugde kreeg minder glans.
Het was een van die dingen die we ons voorgenomen hadden te regelen. Vol levenskracht en andere levensvraagstukken hadden we geen dierbaren gevraagd voor onze kinderen te zorgen mochten wij komen te overlijden. We hadden het er bij tijd en wijle over gehad, wie geschikt zou zijn, bij wie onze kinderen zich thuis zouden voelen. Uiteindelijk hadden we het telkens weer laten rusten. "We denken er nog even verder over na." Maar nu was het moment daar om een beslissing te nemen en de vraag te stellen. Dit moest geregeld worden, niet alleen voor mijn kinderen, ook voor mijzelf.
Ik vroeg hen of ik langs mocht komen om een belangrijke vraag te stellen. Dat mocht. Die avond vroeg ik hen of ze erover na wilden denken of zij voor 'mijn' kinderen wilden zorgen mocht het nodig blijken te zijn. Hun antwoord staat op mijn netvlies en draag ik in mijn hart. Zij zeiden: "Daar hoeven we niet over na te denken. Het antwoord is ja." Ze hadden het er samen al over gehad, welke vraag ik hen persoonlijk zou willen stellen en wat hun antwoord zou zijn. De tranen van dankbaarheid voor de onvoorwaardelijke liefde die ze mij en ons toonden, zijn mij nog steeds dierbaar.
Op weg naar huis zat ik vol met tranen, liefde en dankbaarheid. Een beetje dramatisch dacht ik: "Nu kan ik met een gerust hart sterven." Maar meteen daarachteraan riep ik dat een halt toe. Dat is de verkeerde kant op dankbaar zijn. Het is: "Nu kan ik met een gerust hart léven!" Een diepe rust kwam over mij heen. Het voelde alsof alles weer klopte. Zielenrust, noemt een vriendin dat. Ja. Zielenrust. En met een gerust hart leven.
CW/sept22
/ | \