Het bos geeft altijd raad
Nadat ik vorig jaar de dryadenkaarten publiceerde, viel ik in een gat. In 2015 ontwikkelde ik Gaia en godinnen in het labyrint en Dryade als gids in het labyrint volgde snel. Deze trainingen groeiden uit tot de digitale natuurtrainingen Op stap met Moeder Aarde en Op stap met de bomen. Er volgde nog een Pas op de plaats training en er werden twee bomenjaren toegevoegd. Tenslotte verscheen vorig jaar eind september het Laaglandse bomenorakel. En toen was het even leeg.
De laatste jaren ga ik graag mee in de seizoenen, en ik keek er naar uit in de verstilling van de winter te verblijven. Er was onrust in mij. De laatste vijf jaar waren hectisch geweest, zowel in werkomstandigheden als in privésituaties. Het was goed om daar meer ademruimte aan te geven en hersteltijd te bieden. Dat ging vooral onderhuids: niet zitten en mijmeren, voelen of denken, maar agenda vrijplannen, vertragen en weten dat er in de onderstroom zich van alles roert.
Midwinter kwam en ging, en ik voelde een nieuwe onrust in mij. Die oude onrust moest maar klaar zijn en ik verlangde een nieuw project om in het nieuwe jaar aan te werken. Er verscheen echter niks. Dat was raar, want ik zit anders altijd vol met plannen en ideeën. Dan zal het zich wel rond de jaarwisseling aandienen, dacht ik. Nieuwjaar kwam en ging, en al wat er kwam: geen nieuw project aan mijn horizon.
Half januari ging ik wandelen met een dierbare vriendin. In het bos, natuurlijk. We genoten van de kou en het beetje sneeuw dat gevallen was. We wisselden onze verhalen uit en ik mopperde over de onrust in mij en mijn verlangen naar een nieuw project. Ik stond stil om mijn vriendin aan te kijken terwijl ik de laatste moppers uitte. We keken naar het pad dat voor mij lag. Het bospad gaf een splitsing. Hoe toepasselijk. "Nou," zei mijn vriendin vrolijk, "welke kant wil je op?"
Dat was voor mij meteen duidelijk. Het linker pad: het was daar lichter, er was groen op de bosbodem, er was groen van een spar en er stond een bankje. Hmm... Een bankje... Toch nog meer rust nemen, dus, vertelde het bos mij. We kozen het linker pad en ondanks deze mooie tekenen, mopperde ik nog wat door. Iets over ongeduld, iets over verlangen. We kwamen bij het bankje en je verzint het niet, al zou je het willen.
Op het bankje van rust had iemand in de sneeuw een hartje met een pijl getekend voor zijn lief. Met een grote glimlach nam ik het hartje op het bankje ter harte. Ik blijf nog rusten, tot de tijd rijp is dat nieuwe verlangens zich vanzelf aandienen.
Dit is hoe natuurcoaching werkt! Dat hoeft niet per se in een bos, maar een natuurlijke omgeving kan soms wel aanzienlijk bijdragen. Je vertelt over je situatie en laat je verrassen door wat er voor je ligt. Samen onderzoeken we wat je ziet en hoe dat aansluit bij je vraagstuk. Boek jouw spiegelwandeling in de natuur met mij als de drempelhoedster aan je zij.
CW/2025jan
/ | \