Boodschapper Sneeuwklokje
Het sneeuwklokje voelt voor mij als een inheems plantje. Maar nee: het komt uit Zuid-Europa en nog verder weg, en is in de Lage Landen ingeburgerd vanaf de achttiende eeuw of misschien een eeuwtje eerder. De Latijnse naam Galantus nivalis betekent melk(wit)-bloempje groeiend in de sneeuw. De tere witte sneeuwklokjes bloeien in de heel vroege lente, of eigenlijk late winter. Hoewel we witte bloempjes zien, zijn de bloemblaadjes kleurloos. Luchtbelletjes tussen de bladcellen (vast om het blad tegen bevriezing te beschermen, maar dat verzin ik ter plekke) weerkaatst het licht in alle richtingen, wat wij dan weer waarnemen als wit. Honingbijen en hommels komen bij gunstig weer zeker voor stuifmeel en nectar naar de sneeuwklokjes.
Door hun vroege komst zijn sneeuwklokjes het symbool voor de lente, de zomer, de zon; en daarmee voor hoop, vertrouwen en nieuwe start. De witte kleur roept op tot zuiverheid. Het feit dat ze door de steenharde wintergrond breken, duidt op moed, kracht en doorzettingsvermogen.
CW/feb25
/ | \

