Mijn weg van rouw

'Het is oké'

Omdat mijn vader een ernstig aneurysma had, besloot ik om de rouwvrouw opleiding te gaan volgen. Mijn vader voelde zich een wandelende tijdbom, hoewel hij aan vele andere oorzaken zou kunnen sterven voor het überhaupt zo ver was. Ik had wel al eerder afscheid genomen van dierbaren, maar niet eerder iemand zo dichtbij. Daarom wilde ik graag meer weten over het stervensproces, liefst met een brede energetische blik en met aandacht voor pré-christelijke tradities. In de winter van 2018-2019 volgde ik de opleiding tot rouwvrouw van Linda Wormhoudt.

Binnen een jaar legde ik mijn eerste RouwWiel voor een nabije dierbare. Niet voor mijn vader, maar voor de vader van mijn kinderen. Totaal onverwacht stierf mijn voormalig partner. Het aan mijn kinderen moeten vertellen dat hun vader gestorven was, is het moeilijkste dat ik ooit in mijn leven gedaan heb. Die eerste dag was onwerkelijk, onbeschrijflijk. Hoe? Waarom? Wat dan? Wat nu? Aards gezien snapte ik er niks van, waarom dit nou moest gebeuren, tjee, het rauwe verdriet van mijn kinderen. Spiritueel gezien kon ik me enigszins verbinden met het idee dat er ergens een bedoeling voor dit alles was. Dat deel van mij is eigenlijk altijd wel aanwezig.

Die eerste avond herinnerde ik me mijn rouwvrouw opleiding. Ik besloot voor mijn voormalig partner een RouwWiel te leggen. Dat was een fijne daad. Het afstemmen op en leggen van de symbolen op het Wiel gaf mij houvast. Het was fijn hem wensen mee te geven op zijn tocht naar de Andere Kant, op weg terug naar Bron. Tegelijkertijd bracht het mijn aardse ik een stapje dichterbij overgave aan het vertrouwen dat het Grote Geheel weet wat het doet. Als laatste ritueel bij het leggen van het RouwWiel stak ik een kaarsje aan. Terwijl ik dat deed, werd ik me gewaar van zijn energie, dichtbij me. ‘Het is oké,’ liet hij me weten. De rust die over mij kwam, kan ik niet omschrijven. Het zou zwaar worden, ja. Maar om een of andere voor mij onverklaarbare reden was het blijkbaar oké. Wie weet ontdekken we dat in dit leven, wie weet gaan we het pas snappen als wij zelf ook weer Daar zijn.

Ben ik gek?

In de zware weken die volgden, kon ik me verbinden met liefde en kracht, met dankbaarheid en zachtheid, mede geworteld in dat ene moment ‘het is oké’. Voor buitenstaanders zal dat er misschien heel raar uitgezien hebben. Mijn voormalig partner was overleden, maar ik kon vol kracht vanuit liefdevolheid aanwezig zijn voor de dierbaren om me heen. Dat voelde oké. Desondanks begon ik mezelf op een gegeven moment af te vragen of ik misschien iets mankeerde. Dierbaren waren onnoemlijk verdrietig, lamgeslagen, in shock. Ik had dat niet. Waarom kon ik ‘gewoon’ doorgaan? Deed ik iets fout? Was ik een of ander harteloos wezen? Ik voelde geen rouw zoals ik dat bij anderen meende te zien of van verhalen dacht dat het zou zijn. Was ik misschien gek?

Ik zocht hulp bij een dierbare vriend, hij heeft een helder spiritueel lijntje. Hij verzekerde mij dat ik niet gek was. Hij zei me: “Natuurlijk ben je niet harteloos. Zoals jij meeleeft met je kinderen, dan breekt je hart in duizend stukken. En je hebt verdriet om het gemis van deze belangrijke man in je leven. Maar jouw gevoel van liefde is vele malen groter dan het verdriet. Als je in je hart en ziel weet dat er meer hoort bij leven en dood, en als je voelt dat je zielenfamilie bent en erop vertrouwt dat je elkaar weer zult zien, dan wordt het makkelijker om je aandacht op liefde en dankbaarheid te richten. Dan word je niet zo overspoeld door verdriet en rouw.” Zo voelde het inderdaad, voor mij. Het stelde me gerust om die boodschap van mijn vriend te horen.

Rouw volgt bij iedereen haar eigen, unieke weg. Mijn weg van rouw bewandelt paden van liefde en dankbaarheid, van overgave en vertrouwen. Raar of ongebruikelijk misschien, maar het is de mijne.

CW/jul22

/ | \