Helend Schild
Een vreugdesprong, lente 2019
Tijdens een willekeurig internetbezoek zie ik op een willekeurige plek een willekeurige foto. Een doorkijkje naar het meer van Lough Gur in Ierland. Opeens maakt Hart een sprongetje en is Ziel blij. Ziel ziet Lough Gur. Lough Gur heeft verhalen. Dit is het mijne.
Voor het eerst naar Ierland, zomer 2015
Na de bruiloft van Ierse vrienden werd ik ziek. Voelde me beroerd, had vreselijke hoofdpijn. Ik ken hoofdpijn, ik weet wat ik moet doen om een aanval te laten zakken. Deze keer werkte niks. Deze hoofdpijn was anders. Viel me aan, was vijandig. De volgende ochtend bij het afscheidnemen zag mijn Ierse vriendin in het energetisch veld een grote Ierse krijger. Hij deed zijn uiterste best mij zijn land uit te jagen. Ik werd nog zieker en wilde maar wat graag zijn land uit, in de hoop dat dat soelaas zou bieden. Later die dag op het vliegveld vroeg ik ten einde raad hulp aan een vriendin in Nederland. Zij stuurde mij een persoonlijke grondingsoefening, die het ergste van deze rare aanval wegnam. Ik stapte redelijk goed het vliegtuig in. Zijn land uit, mijn land in.
Thuis sprak ik met mijn Nederlandse vriendin over het voorval. In het energetisch veld zag ze mij als een strijder die vocht tegen een grote Ierse krijger. Ik-als-strijder wilde het land inpikken van deze krijger en hij vocht om mij-als-strijder van zijn grondgebied te jagen. Op een of andere manier was de energie van toen door mijn komst naar Ierland aan de oppervlakte gekomen. Mijn vriendin raadde me aan als de tijd rijp was contact te maken met die oude situatie en duidelijk te maken dat dat in een andere tijd plaatshad. De ik-van-nu is iemand anders. ‘I come in peace’ en strijd is niet meer nodig.
Ik had er zo lang naar uitgekeken naar dat prachtige Ierland te reizen, me erop verheugd dat ik me daar net zo gelukkig zou voelen als ik me in Groot-Brittannië voel. Wat een tegenvaller. Nu wist ik niet eens of ik ooit nog naar Ierland zou kunnen reizen, mogen reizen, willen reizen zelfs. Het duurde lang voor ik mezelf weer redelijk in balans voelde.
Het schild van Lough Gur, zomer 2016
In haar zonnige achtertuin dronken we thee. Mijn vriendin had in het voorjaar een reis in Ierland gemaakt en ik was benieuwd hoe ze het gehad had. Ook hoopte ik dat haar ervaringen misschien een lichtje zouden werpen op die energetische aanval die ik in Ierland meegemaakt had. In chronologische volgorde vertelde ze over de belevenissen van haar bijzondere reis. Naar mate haar verhaal vorderde, kreeg ik het gevoel dat er iets aankwam, een sleutel voor mijn verhaal.
Op de laatste dag van haar reis bezocht mijn vriendin Lough Gur, Co Limerick, een meer met opgravingen en bewoning uit alle tijden. In het souvenirwinkeltje zag ze een sleutelhanger en moest sterk aan mij denken. Met een innerlijk duwtje kocht ze het en nam het voor mij mee. In mijn hand lag de sleutelhanger, met een klein bronskleurig replicaatje van het schild van Lough Gur. Het was alsof ik het zonneschild herkende. Alsof ik wist hoe het voelde met mijn vingers over de ribbels in het brons te strijken, hoe het voelde om het schild op mijn rug te dragen, misschien zelfs alsof ik bij het maken ervan betrokken was.
Terwijl mijn vriendin haar reisverhaal afmaakte, hield ik de sleutelhanger met tranen in mijn ogen stevig vast. Ik begon te boeren en te zuchten, het duurde wel 20 minuten. Fijn om dan bij een vriendin te zijn die weet dat dat tekens zijn van loslaten van oude energie. Ik voelde intense vreugde, diepe liefde, een groot geluksgevoel. Pas enkele dagen later vroeg ik me af of hiermee mijn energetische strijd met Ierland opgelost zou zijn. Ik hoopte het. Want naar Ierland reizen, kriebelde weer.
Tweede reis naar Ierland, lente 2017
De vroege ochtendzon verlichtte de Ierse keuken. Mijn Ierse vriend en ik dronken thee. Met een ondeugende twinkeling in zijn ogen keek hij me over de rand van zijn mok aan en zei: ‘Vandaag gaan we naar je oude huis.’ Terug naar mijn oude huis! Oh, wat heerlijk! Ik voelde me op slag intens gelukkig. Geen idee waar mijn vriend het over had, maar ik was helemaal blij. Mijn man en ik reisden al een paar dagen door Ierland - gezond en wel dit keer - en later die dag zouden we samen met onze Ierse vrienden Lough Gur bezoeken. Ik had voor dit gebied een amulet gemaakt, een steen met daarop uitgefreesde tekens voor bescherming. Het was mijn ‘dank je wel’ voor de bijzondere heling die ik via het zonneschild van Lough Gur had ontvangen.
Na een picknick aan de oever van Lough Gur liepen we naar een van de ringforten. Vanaf de heuvel gaven de ringforten een prachtig uitzicht over het meer. Mijn Ierse vrienden keken mij verwachtingsvol aan. We waren in mijn oude huis. Eh… Ik voelde niks. Geen herkenning, geen blijdschap, anders dan dat ik samen met mijn vrienden op deze prachtige plek op Aarde was. Helemaal niks. Ik was teleurgesteld. Die verwachtingen ook altijd. We gingen weer terug naar de auto. Net buiten het ringfort, bij een grote vlier, zag ik in een flits een beeld van een bewoner die veel buiten het fort was. Rondtrok, surveilleerde, patrouilleerde. Was dat een doorkijkje naar een leven toen deze plek mijn thuis was?
We reden langs het meer op zoek naar een geschikte plek om het amulet aan Lough Gur te geven. Het land leidde ons naar een stenen piertje, waardoor ik een flink eind het water ‘in’ kon lopen. De perfecte plek. In dankbaarheid en vreugde gaf ik de steen aan het meer. Dank je wel voor je heling, Lough Gur. Ik wens dat deze steen Lough Gur een beetje mag helpen om je schoonheid te bewaren. Ik ben blij en dankbaar dat ik weer in Ierland mag zijn. Dank je wel. En tot de volgende keer. Want ik kom zeker terug.
CW/maart2019